Χαιρετισμός του ΚΚΕ(μ-λ) στην 50η επέτειο από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας / Μαρξιστικού Λενινιστικού (TKP/ML).

Το 1972 ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας / Μαρξιστικό Λενινιστικό TKP/ML από τον Ιμπραήμ Καϊπάκκαγια και τους συντρόφους μέσα από το Εργατο – Αγροτικό κόμμα Τουρκίας (TİİKP), 50 χρόνια μετά την ρεβιζιονιστική στροφή του Κομμουνιστικού κόμματος Τουρκίας που συγκροτήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1920 κάτω από την ηγεσία του Μουσταφά Σουπχί (Mustafa Suphi).

Η δεκαετία του 60 σημαδεύτηκε από τις επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα, την επιβολή αμερικανοστήριχτων καθεστώτων και τις ανοιχτές πολεμικές αναμετρήσεις για την καθυπόταξη κρατών και την εγκατάσταση κυβερνήσεων ανδρείκελων, το τσάκισμα των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα για την επίτευξη του στόχου της παγκόσμιας κυριαρχίας ήθελε και θέλει να συντρίψει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, το εργατικό κίνημα των ιμπεριαλιστικών και «ανεπτυγμένων» καπιταλιστικών χωρών και το εθνικο-απελευθερωτικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα των λαών των εξαρτημένων χωρών, να διαγράψει από την ιστορία και την μνήμη των μαζών σειρά κατακτήσεών τους και να επαναφέρει τους λαούς στην αδράνεια, ανίκανους να αντιδράσουν στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Αυτή τη δεκαετία, παρά την καπιταλιστική παλινόρθωση και την κυριαρχία του ρεβιζιονισμού / σοσιαλ-ιμπεριαλισμού στα μέσα της δεκαετίας του ’50, είναι μια περίοδος που οι λαοί συνεχίζουν την πάλη τους και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε κάθε γωνία του πλανήτη δίνουν σημαντικές μάχες ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Το ξέσπασμα της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης έθεσε σε νέα βάση το ζήτημα της αντιπαράθεσης με τον ρεβιζιονισμό, με τις ίδιες τις προλεταριακές και λαϊκές μάζες στο προσκήνιο να αντιπαλεύουν στη ρίζα την κυριαρχία της νέας αστικής τάξης και το ρεβιζιονισμό. Ενέπνευσε τους λαούς στον κόσμο και έγινε εφαλτήριο νέων αγώνων στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική, την Ασία, την Λατινική Αμερική. Την ίδια περίοδο συγκροτείται παγκόσμια το νέο μ-λ ρεύμα.

Μετά τις μαζικότατες εργατικές κινητοποιήσεις της 15-16 Ιούνη το 1970 στην Τουρκία, εμφανίζονται οι αντιθέσεις μέσα την κεντρική επιτροπή του TIIKP. Στην συζήτηση για τα συμπεράσματα αυτού του αγώνα εμφανίζεται η ρεφορμιστική γραμμή της ΚΕ, που κρυβόταν πίσω από τα μεγάλα λόγια για τον λαϊκό πόλεμο. Τον Μάρτη του ’71 κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Χιλιάδες επαναστάτες συνελήφθησαν, δεκάδες δολοφονήθηκαν και ο Καϊπάκαγια ήταν καταζητούμενος. Στην συζήτηση της ΚΕ για την αξιολόγηση της χούντας αποκαλύφθηκε πλήρως ότι η πλειοψηφία ακολουθούσε την ρεβιζιονιστική γραμμή.

Στις 24 Απρίλη του 1972 ο Καϊπάκκαγια έκανε το ιστορικό βήμα ιδρύοντας το κομμουνιστικό κόμμα στην Τουρκία πάνω στις αρχές του Μαρξισμού Λενινισμού. Στις αρχές του 1972 ήρθε σε ανοιχτή ρήξη με τον ρεβιζιονισμό, και με τους συντρόφους του ίδρυσε το TKP/ML, το TIKKO και την TMLGB. Έθεσε το θέμα των δυο γραμμών, την αναγκαιότητα της πάλης για την υπεράσπιση του κομμουνισμού ενάντια στον ρεβιζιονισμό, την ανάγκη διατήρησης της συνεπούς αντιιμπεριαλιστικής πάλης πάνω στις αρχές του μαρξισμού – λενινισμού με βάση την ανάλυση των συνθηκών της χώρας του.

Με μελέτη σε βάθος της ταξικής πάλης, των διεθνών εξελίξεων και τις ιδεολογικών συγκρούσεων στο κομμουνιστικό κίνημα, ανέδειξε το ιδεολογικό – πολιτικό – οργανωτικό πλαίσιο του TKP/ML με βάση την διαλεκτική σχέση της θεωρίας και της πράξης μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες του στρατιωτικού νόμου του 1971. Επικεντρώθηκε στην έναρξη της ένοπλης πάλης μελετώντας την εμπειρία των ηγετών των οργανώσεων THKO και THKPC. Έθεσε την αναγκαιότητα της συγκρότησης της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων και το θέμα της ανάγκης συγκρότησης μετώπου των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό. Δημιούργησε μια σημαντική πολιτική και θεωρητική παρακαταθήκη για το επαναστατικό κίνημα των λαών, των εργατών και των αγροτών στην Τουρκία. Η συμβολή του ήταν καθοριστική με την ανάλυση της κοινωνικο-οικονομικής δομής της χώρας με τις πολλές εθνότητες και θρησκείες, τις αναγκαιότητες της ταξικής πάλης και την θέση των σύμμαχων στρωμάτων σε αυτήν. Αμφισβήτησε ριζικά τον κεμαλισμό και διατύπωσε τολμηρά θέσεις για το δικαίωμα κυρίως των Κούρδων της Τουρκίας στην αυτοδιάθεση.

Στα 50 χρόνια από την συγκρότησή του το TKP/ML δίνει έναν αδιάκοπο λαϊκό πόλεμο και τον αγώνα για να οδηγήσει τις λαϊκές μάζες στον δρόμο της απελευθέρωσης και την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Οι σύντροφοι του TKP/ML κολυμπάνε στην άγρια θάλασσα της ταξικής πάλης, ματώνουν στον δρόμο του αγώνα απέναντι στο καθεστώς, φυλακίζονται, βασανίζονται, συνεχίζουν τον λαϊκό πόλεμο στα βουνά και εκατοντάδες κομμουνιστές περνούν στην αθανασία με το όπλο στο χέρι για την απελευθέρωση του λαού και την προοπτική της εξουσίας.

Παρά την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος σε διεθνή κλίμακα δεν εγκατέλειψε την κομμουνιστική γραμμή. Απέναντι σε όλες τις επιθέσεις των ρεβιζιονιστών, των ρεφορμιστών και των λιγκβινταριστών είτε από έξω είτε μέσα στο κόμμα υπερασπίστηκε την σημαία του διεθνούς προλεταριάτου και την κυμάτισε ακόμη πιο ψηλά. Έδειξε πόσο ουσιαστική και αναγκαία προϋπόθεση είναι η συνειδητοποίηση ότι το κόμμα με ισχυρές οργανώσεις που θα παλεύουν για τον λαό μαζί με τον λαό, είναι πολύ σημαντική για την επανάσταση και για την συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού σε δύναμη που θα παλέψει για τα δικά της συμφέροντα και την απελευθέρωσή της.

Αφού ανακοίνωσε και οργάνωσε την ίδρυση του κόμματος, ξεκίνησε τον αδιάκοπο Λαϊκό Πόλεμο και ξεκίνησε να κατευθύνει τις λαϊκές μάζες στον δρόμο της απόκτησης της εξουσίας για την απελευθέρωσή τους. Σε αυτή τη βάση, στον κεμαλισμό εξέτασε θεμελιώδη πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα όπως το κουρδικό ζήτημα, και αποκάλυψε ξεκάθαρα το πρόγραμμα του κόμματος και τις βασικές αρχές του, καθώς και τις αρχές του επαναστατικού πολέμου, του Λαϊκού Πολέμου.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Σήμερα μέσα από τις φωτιές της ρώσικης εισβολής στην Ουκρανία, αναδεικνύονται τα απειλητικά και εφιαλτικά αδιέξοδα του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος για τους εργάτες και τους λαούς. Προετοιμάζουν νέα μακελειά για τους λαούς. Οι ΗΠΑ θέλουν να ανατρέψουν τα εμπόδια για την παγκόσμια ηγεμονία, τους στρατηγικούς αντιπάλους και ανταγωνιστές (Ρωσία-Κίνα), αλλά και τα ζητήματα που δημιουργούν «σύμμαχοι» όπως η Γαλλία και η Γερμανία, που θέλουν να βάλουν τους όρους τους και ταλαντεύονται ανάμεσα στον αμερικανό-ρώσικο ανταγωνισμό και από την κλιμακούμενη ιμπεριαλιστική «εισβολή» της Κίνας στο παγκόσμιο ταμπλό.

Όμως αυτός είναι ο δρόμος και για τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, που κάτω από την ασφυκτική πίεση της αμερικανοΝΑΤΟϊκής περικύκλωσης χρειάζεται τα όπλα για να κατοχυρώσει τις επιτυχίες του, να ελέγξει την περίμετρό του και την «αυλή» του και να εκδηλώσει -υποστηρίξει αποτελεσματικά τις επιδιώξεις του για τη συγκρότηση των δικών του σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στην Αφρική.

Έναν δικό τους κόσμο, σοσιαλιστικό, δικαιούνται εργάτες και λαοί!

Οι εργάτες και οι λαοί που είναι αντιμέτωποι με αυτές τις εξελίξεις και ζουν μέσα σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης, μαζικής εξαθλίωσης και όλο και πιο σκληρής καταπίεσης, είναι αυτοί που πραγματικά χρειάζονται έναν «άλλο κόσμο». Η πραγματική τους ανάγκη να κινηθούν για την υπεράσπιση της ζωής και των δικαιωμάτων τους από τη μια και η αδυναμία να αναδειχτεί μία αγωνιστική, ταξική κατεύθυνση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις που θα την υπηρετούν με συνέπεια, από την άλλη, μπορεί να ξεπεραστεί μόνον αν μπουν στην υπόθεση της πάλης ολοένα και μεγαλύτερες μάζες λαού και εργαζομένων. Να μπλεχτούν στις γραμμές του αγώνα, να ενισχύσουν ή να συγκροτήσουν τα όργανά πάλης τους με βάση τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, να χαράξουν εκείνες τις κατευθύνσεις που θα οδηγούν στην αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος και όχι σε αυταπάτες περί συναίνεσης ή εκλογικής διεξόδου. Χρειάζονται και δικαιούνται έναν δικό τους κόσμο, τον σοσιαλιστικό. Αυτή την διέξοδο καλούνται να οικοδομήσουν όλο και πιο επιτακτικά.

Αυτοί οι ξεσηκωμοί και οι αγώνες χρειάζεται να «πάρουν θέση» στο μέτωπο της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης, που είναι απολύτως αναγκαία για την ίδια τη ζωή των λαών, για τα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα εργατών, λαού και νεολαίας. Αλλά η συγκρότηση της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών είναι και άρρηκτα δεμένη με την υπόθεση της συγκρότησης της εργατικής τάξης, την υπόθεση της επαναστατικής συγκρότησης των δυνάμεων των λαών.

Αυτή η συγκρότηση δεν θα έρθει από την σφοδρότητα της ταξικής πάλης που καθορίζεται στον αρνητικό συσχετισμό. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος που απαιτεί η σημερινή εποχή, κόντρα στην παραίτηση στην οποία ωθεί και εκβιάζει ο σημερινός συσχετισμός, σε διαλεκτική σχέση με τη μαζική πάλη, τους αγώνες και το κίνημα . Η πάλη για τη συγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, των πρωτοπόρων επαναστατικών κομμουνιστικών οργανώσεων και δυνάμεων είναι ένα ζήτημα της σημερινής ημερήσιας διάταξης.

Οι κρίσιμες εξελίξεις στην Ουκρανία που φέρνουν πιο κοντά ακόμα και το ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, βάζουν στην πρώτη γραμμή των καθηκόντων την προώθηση στο κίνημα της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης, την διαμόρφωση του Μετώπου Πάλης των λαών, που θα στηρίζεται στη φιλία, την αλληλεγγύη, την κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών. Μέτωπο πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον φασισμό που είναι η μόνη πραγματική προοπτική για να αλλάξει ο αρνητικός συσχετισμός. Με στόχους πάλης που εκφράζουν τη διεθνιστική αλληλεγγύη που οφείλει ο λαός μας και δημιουργούν τη βάση συναδέλφωσης και φιλίας του με τον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό και όλους τους λαούς της περιοχής. Με στόχους που συγκροτούν την πάλη συνολικά ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας, ενάντια στα βάθρα στήριξης του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.

Το ΚΚΕ (μ-λ) και το TKP/ML θα επιμείνουμε αντιιμπεριαλιστικά, με κατεύθυνση να οικοδομηθεί ένα ενιαίο μέτωπο πάλης των λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστές φονιάδες και στους ντόπιους λακέδες τους, που θα στηρίζεται στη φιλία, την αλληλεγγύη, την κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών. Μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο και τον φασισμό! Κοινή πάλη στο ζήτημα του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, στο ζήτημα των εντάσεων και διχασμών που εξαιτίας και ενόψει των εξελίξεων της πολεμικής κρίσης στην Ουκρανία πυρακτώνονται ξανά από τους ιμπεριαλιστές και τους υποτακτικούς τους, στα Βαλκάνια και στην Αν. Μεσόγειο.